Ο γελοιογράφος σαν σχολιαστής.

Γλυκόπικρο γέλιο!

Αν δεν υπήρχαν οι γελοιογράφοι οι μελλοντικές γενιές δεν θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τους ιστορικούς που με στεγνή ματιά θα προσπαθούν όπως κάνουν πάντα να αποτυπώσουν την εποχή. Ο γελοιογράφος βλέπει τη ζωή από μέσα και αποτυπώνει την πραγματικότητα με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Η γελοιογραφία είναι μια τέχνη γεμάτη αντιθέσεις. Η αλήθεια,η υπερβολή,το κλάμα,το γέλιο,ο προβληματισμός,η κριτική,η ευχαρίστηση,η απλότητα,η αμεσότητα συγκεντρώνονται σε ένα σκίτσο και ελάχιστες λέξεις. Η δουλειά του γελοιογράφου έχει αρνητική βάση καθώς δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης όταν όλα πάνε καλά. Όπως ο γιατρός και ο δικηγόρος δεν υπάρχουν χωρίς την αρρώστια,το έγκλημα ακόμα και το θάνατο.

Εύκολοι καιροί για γελοιογράφους σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι πολίτες της διακρίνονται μεταξύ των άλλων για το χιούμορ τους και που τα κακώς κείμενα δυστυχώς δεν λείπουν.Το φαινόμενο λοιπόν της γελοιογραφίας εξελίσσεται στη χώρα μας και αξιόλογες γενιές γελοιογράφων διαδέχονται επάξια η μια την άλλη. Αστείρευτα ταλέντα όπως ο Αρχέλαος και ο Μπόστ έδωσαν τη θέση τους σε ταλαντούχους και ευφάνταστους συναδέλφους τους όπως ο Στάθης Σταυρόπουλος,ο Γιάννης Κυριακόπουλος,ο Γιάννης Ιωάννου,ο Πάνος Μαραγκός και πολλοί άλλοι.Εν έτη 2008 λοιπόν που κατά το κοινώς λεγόμενο στην χώρα μας αλλά και παγκοσμίως τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο η γελοιογραφία ανθεί καθώς έχει καταφέρει ακόμα και να έχει αποκλειστικό κοινό. Πρός απογοήτευση όλων όσων γράφουν και ίσως και των ίδιων των γελοιογράφων η τέχνη τους εξελίσσεται σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον που ωστόσο την τροφοδοτεί.Ας μην είμαστε όμως απαισιόδοξοι καθώς η μια όψη της γελοιογραφίας είναι να κρίνει και να επικρίνει την παρούσα κατάσταση και η άλλη να παρακινεί τους πολίτες να επιδιώκουν την αλλαγή.

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΕΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ!

Έχουν δικαίωμα οι Θιβετιανοί ακτιβιστές να διαμαρτύρονται στο ιερό χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας κατά την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας; Έχει το διακαίωμα η δημοκρατική Ελλάδα να ευθυγραμμίζει τη στάση της με την ολοκληρωτική Κίνα σχετικά με την παραπάνω περίπτωση και να εμποδίζει αυτή τη διαμαρτυρία; Μπορεί ο δικηγόρος Κώστας Πλεύρης να αποκαλεί τους Εβραίους υπανθρώπους και εκείνοι με τη σειρά τους να τον ονομάζουν φασίστα; Μπορεί να κάψει κάποιος μια σημαία σε ένδειξη διαμαρτυρίας;

Με αφορμή την Ελληνική και Παγκόσμια επικαιρότητα αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που προκύπτουν σχετικά με την ελευθερία του λόγου και τα όρια της. Δυστυχώς ή ευτυχώς η απάντηση σε όλες τις παραπάνω ερωτήσεις είναι καταφατική.Θα μπορούσε κανείς να πεί απλά ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει και να κάνει ότι θέλει αλλά η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη και εξαρτάται από ένα σύνολο παραγόντων.

Το σύνταγμα,οι νόμοι,η δεοντολογία θέτουν μερικά όρια στην ελευθερία του λόγου τα οποία αν παραβιαστούν τιμωρούνται αναλόγως.Βάζουν μια τάξη στο χάος και εμποδίζουν την ελευθερία να μετατραπεί σε ασυδοσία.Ωστόσο κανείς δεν στερεί το δικαίωμα από κανέναν να παραβιάσει όλα τα παραπάνω έχοντας βέβαια συναίσθηση των συνεπειών.Υπάρχουν όμως και άλλοι παράγοντες που συντελούν σε αυτή την οριοθέτηση όπως είναι η αλήθεια,τα γεγονότα,τα πιθανά αποτελέσματα,οι συνθήκες και η εσωτερική ηθική.Η παραβίαση αυτών συνεπάγεται την αμφισβήτηση,τη διάψευση,τη μη επίτευξη του στόχου,την πρόκληση των αντίθετων αποτελεσμάτων και την εσωτερική σύγκρουση.Πέρα από όλα αυτά οι αστάθμητοι παράγοντες δήλώνουν πάντα την παρουσία τους.

Αφού λοιπόν η ύπαρξη των ορίων της ελευθερίας του λόγου είναι γεγονός θα πρέπει να καταλάβουμε την ουσία της ύπαρξης αυτών των ορίων και τι περιέχεται μέσα σε αυτά.Ουσιαστικά η ελευθερία του λόγου οριοθετεί έναν χώρο αντικρουώμενων απόψεων και προστατεύει κυρίως εκείνους που μειoνεκτούν μέσα σε αυτόν.Τα όρια υπάρχουν!Είναι όμως ίδια για όλους;Και αν δεν είναι πρέπει να γίνουν! Το να φιμώνει και να τιμωρεί κανείς όσους δεν συμφωνούν μαζί του επειδή βρίσκεται σε θέση ισχύος με πρόφαση την ελευθερία και την ασφάλεια όπως συμβαίνει στη περίπτωση Κίνας και του Θιβέτ,του δημοσιογράφου Μανώλη Βασιλάκη και της Ελληνικής Δικαιοσύνης ή των Θιβετιανών ακτιβιστών και της Ελληνικής αστυνομίας δεν έχει νόημα.

Οι Θιβετιανοί ακτιβιστές,οι φασίστες,οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής,οι ρατσιστές,οι εθνικιστές,οι δημοσιογράφοι,ο Κώστας Πλεύρης,ο ΜανώληςΒασιλάκης,οι φιλελεύθεροι,οι δημοκρατικοί,οι βασιλικοί,οι ομοφυλόφυλοι,οι ετεροφυλόφυλοι και σε τελική ανάλυση όλοι…μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους.Τα σκίτσα του Larry Flynt,η απεικόνιση του Πρωθυπουργού της Ελλάδας ως φασίστα,η Ελληνική σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό,μια πιθανή μελλοντική προσθήκη ενός αντρικού μορίου στο κέντρο της σημαίας των Σκοπίων από κάποιον,η αντικατάσταση των πέντε Ολυμπιακών κύκλων από χειροπέδες είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούν κάποιοι για να διεκδικίσουν μια αλλαγή,είναι τα γεγονότα που διεκδικούν μια θέση στην ιστορία.Μην ξεχνάμε όμως ότι ο σκοπός είναι αυτός που τελικά αγιάζει τα μέσα και ότι οι πράξεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος.